Werken aan variaties op onderweg zijn.
In deze serie Immigrated Images werk ik met beelden zoals het geheugen werkt. Het beeld vindt haar startpunt vanuit een moment in de tijd. Een moment, iets dat raakt. Ik neem het mee, in fotografie en schetsen. Verwerk het, druk het af, projecteer, werk met kleuren eronder en er bij, benadruk bepaalde delen en laat andere delen voor wat het is. Probeer voorbij het begrijpen te komen. Ik werk meerdere malen met een beeld /motief. Het oorspronkelijke beeld, wordt door het afdrukken en herhalen gevormd, soms zelfs tot een nieuw beeld, dan weer vervaagd het. Zo lijkt het ook te werken met het geheugen, dat wat raakt slaat zich op, vormt en vervormd in de tijd.
De serie Sounds of the city is ontstaan na een bezoek aan New York. Op het Central Station was de stroom van mensen in het spitsuur een ervaring die zich moeilijk laat omschrijven. Het werd een gegeven waar vele werken uit zijn gekomen. Vanaf dit moment heeft Camiela de reizende zich verplaatsende mens op (meestal) stations als extra element binnen haar werk.
Urban Organisme is de serie die verder bouwt op de serie Sounds in the City.
Moment of Movement. M of M is een serie werk (12) waarin de eerste keer het grensgebied werd onderzocht tussen fotografie en schilderkunst. Licht, het vluchtige in de beweging daarbij meegenomen. Twee werkelijkheden, het gefotografeerde en het geschilderde lijken elkaar soms voor de gek houden. Niet altijd is namelijk te onderscheiden wat geschilderd of gefotografeerd is. De hele serie is tentoongesteld in Romaans kerkje op Wieringen. 2008
Klein werk. Formaat: vanaf 10 cm x 15 cm. Maximale maat: 13 cm x 18 cm.
EEN KLEIN EIGENAARDIG ARCHIEF ONTSTAAN ONDER EEN SPECIFIEKE BEUKENBOOM.
Een maand 'werkte' ik onder een grote rode beukenboom achter mijn huis.
Daar probeerde ik de natuur vooral zijn werk te laten doen.
Wat is natuur en wat is mijn natuur op het moment dat ik een vrij pittige operatie achter de rug heb ? En wat de zin en onzin van ordenen en selecteren. De ruimte creëren waarin het oncontroleerbare er nog meer kan zijn. Geen plannen maken maar zitten voor een maand onder deze boom en observeren wat er gebeurt.
Letterlijk nam ik wat op, waarbij ik zo weinig mogelijk ingreep en in het werk iets zocht wat niet met werken te maken had maar met ontstaan. Dat bleek een klein archief te zijn met kleine takjes die ik onder mijn voeten vond, die zag ik pas zo goed, na 3 dagen. De takjes kregen namen van de mensen die in de buurt van deze boom met veel toewijding de moestuin er omheen verzorgde. Zij zochten daarvoor zelf een van de door mij geselecteerde takjes uit.
Lege ruimte.
In gesprek met bewoners en voorbijgangers over een lege plek in de stad. Wat te doen …… deze inrichten, opvullen, opeisen, of gewoon zo laten ?
'Out of hands.' Tussen nu en dan.
Een werk ontwikkelen in de tuin van een woonomgeving voor ouderen was de vraag aan mij.
( opdracht stichting op visite) Materiaal: geglazuurde bordjes van porselein. De bordjes zijn volledig handwerk, dat wil zeggen niet gegoten. Op de bordjes (20 cm doorsnee) zijn gefotografeerde handen en teksten van de bewoners en hun verzorgers zelf ingebrand in de soms ongeglazuurde bordjes..
Geïnstalleerd voor één zomer in het gras en onder een boom van het wooncentrum.
De installatie bracht die zomer hier en daar nieuwe gesprekken opgang. Over die eigen handen. Wat hebben ze gedaan: gestreeld, gewerkt, gesopt, gestompt, geschroefd enz. Wat ligt er op het bordje van een vorige generatie ? Prachtige vruchten... en misschien... iets dat lastig te verteren is ? De regen op de bordjes bracht een betoverend geluid, en er bleek heel wat te zijn opgelegd door de natuur.
Een aantal borden zijn opgenomen in een kunstkast, een initiatief van Stichting op visite. Een mooi project waar wordt gewerkt met tactiele herkenning en beleving.
Grafmonument voor Ien.
In opdracht van: familie Melles.
Plaats: Oosterbegraafplaats Amsterdam NL.
Dit monument is gebaseerd op de vele brieven die Ien haar kinderen schreef. Schrijven hoorde bij haar leven. Delen van de brieven zijn met een speciaal keramisch procedé in haar eigen handschrift overgebracht op porceleine plaatjes. Belangrijke woorden zijn hier en daar herkenbaar. Die haar goed kende weet precies waar het naar verwijst.
De porseleinen plaatjes zijn geplaatst op roestvrij verenstaal waardoor ze in de wind bewegen.
Het monument is uitgevoerd in eigen atelier.
In the ceramic museum of tiles (museum Lambert van Meerten)Delf NL, some contemporary tiles were placed in between the old traditional tiles.
Een flatgebouw, 25 appartementen 1 weekend ingericht door ontwerpers, kunstenaar en ieder met een idee.
Dit pop up eethuisje (georganiseerd door Badje van Marie) , is met piepschuim ontworpen.
De tafels, stoelen zijn allen van dit afvalmateriaal waarmee snel barokke tafels te bouwen zijn en de stoelen zelfs redelijk zitten.
Ecosneldesign 1. In samenwerking met kunstenaar Peter de Jong. Ecosneldesign ontwerpt lichaamsgebonden objecten van gebruikt materiaal. Een persoonlijk draagbaar object wordt ontworpen op de locatie zelf. Opdrachtgevers o.a. Tu Delft. Octopus. Dok Delft. Architecten bureau"s
Ecosneldesign 2. Maakt met mensen en het eigen overschot aan spullen van het bedrijf nieuwe beelden. Mensen geven hiermee op een andere manier zelf vorm aan een eigen of gezamenlijke missie en visie van het bedrijf of het beroep.
Opdrachtgevers: Kwadraat, Tam Tam en Lijm en cultuur.
De werkruimte, het werk, de theater- en videoproductie, de verhalenverteller, de bezoeker, de oude meesters, de brieflezer, de kopjes thee, beamers, Delft, en regen heel veel regen. Het loopt allemaal door elkaar op deze dag met 3 performances .
Tijdens een straattheater festival te Delft worden 150 karretjes in een route door de stad getrokken. De karretjes zijn onderdeel van De Skulptoer. Meerdere kunstenaars ontwerpen beelden die zich over straat kunnen verplaatsen. Van alle hoeken en gaten uit de stad komend, verzamelen deze beelden zich, en trekken als een stoet naar de markt.
Camiela was naast de maker van de 150 cars de initiator en organisator van het project. In samenwerking met kunstenaar Lony Strub, architect BerardJan Kahmann en communicatie deskundige Pauline Hageman.
The Route 111 has her own website.
Look to it HERE
In het kader van 25 jaar galerie Terra werd in 2011 een grote tentoonstelling met hedendaagse keramiek georganiseerd. Camiela Warringa stelde alle vormen die langs de rand van verschillende projecten waren ontstaan, op een grote lange tafel tentoon. Het werd een opstelling waar mensen het werk aan mochten raken en veel vertelde naar aanleiding van de vormen. In het kader van de manier waarop werk tot stand komt gaf Camiela een workshop . Wat kan klei wat kan jij? Workshop over het gebruik van toeval en onderzoek.
'We are holding a piece of the earth into our hands' is een project uitgevoerd tijdens een werkperiode gedurende 4 mnd. in Shigaraki Japan. Bezoekers aan het atelier werden gevraagd een stuk klei in de hand te houden. Van deze uniek afdrukken werden mallen gemaakt, zodat de vormen konden worden geproduceerd. Het spanningsveld tussen individu en massa werd hiermee onderzocht. Werk is in bezit van Museum of modern ceramic art in Shigaraki. tentoongesteld in Mino Japan en Scarpoort te Knokke-Heist België
200 dunne porseleinen plaatjes onder de bomen op het Prinsenhof van Delft geïnstalleerd. Zij wekken de indruk van waaiende stukjes papier. Handen van verschillende mensen zijn fotografisch in het porselein versmolten.
Dit boek met hele dunne bladzijde boek, meer dan 1000 pagina's waarin de ene tekening over de andere wordt getekend. Het is een oud overtrekboek voor ontwerpers uit begin 1900. Ik kreeg het cadeau van een interieur architecte die de eerste vrouw was op de interieur afdeling aan de koninklijke academie in DenHaag.
Al tekenend ontstaan kleine en grote veranderingen over de onderliggende tekening. Is het mogelijk een bladzijde echt om te slaan of moet zich eerst nog iets vermengen met de hedendaagse tekening? Het nu neemt stelling. Het boek vormt het mobiele atelier in tijden van zelf ook onderweg zijn. De focus ligt op het proces, op repetitie en herhaling. Het geluid van het knisperende papier is onlosmakelijk verbonden met het tekenen en de bladzijde omslaan.
Te zien hier is een willekeurige keuze, en een filmopname van een onderdeel uit het boek.
Het boek is nu ongeveer op een 20%.
Het geheel is soms life te ervaren in een performance achtige setting.
Sit down is een serie tekeningen waarin de zittende mens een plaats heeft. Er komen dagelijks nog zittenden bij. In deze serie een aantal tekeningen met walnoteninkt uit de tuin
Maten: rond de 15 cm. Inkt en karton.
Deze tekeningen bestaan uit 2 losse lagen, de bovenste laag is van dun Nepalees papier. Bij een zachte beweging van de lucht waait de bovenste tekening op. Zo is de tekening onscherp en scherp en komen 2 verschillende lagen soms wel en soms niet bij elkaar. Komen niet en langzaam wel tot één beeld. Deze serie is al installatie te zien geweest op de RAI in Amsterdam, in Cadmium Delft bij de tentoonstelling Vulnerable, en in de schuur van Gerrit.
Een deel van de serie is in bezit van verschillende particulieren.
Het gegeven met het bewegend papier is blijvend in ontwikkeling en laat zich in zijn geheel als installatie in de toekomst steeds op ander plekken tonen.
Boek 1 is een serie van 80 tekeningen. Gemaakt in een boek en later op doek gezet. In het boek werd doorgewerkt op de volgende bladzijde met de doorgedrukte vlekken. Zou de laatste tekening, door deze techniek, nog wat van de geschiedenis van de eerste hebben? Dit boek kwam tot stand door gebruik van intuitie, persoonlijke fascinaties en onderwerpen uit het dagelijks leven.
Camiela maakt tekeningen in een klein boekje voor de televisie. De bewegende beelden zetten haar aan om te tekenen. Het is het een manier om de input van beelden te verwerken, te plaatsen en te gelijk een training voor het oog de handen. Een oorlog en een reclame voor een wasmiddel bevinden zich op een bladzijde. De beelden krijgen in deze mix een bijna illustratief karakter. Het is niet wat het lijkt.
Door het zwart wit contrast te gebruiken is het beter zichtbaar bij het mindere licht van de tv.
Dit project was een van de eerste na de academie. Het plaatsen van tekeningen in de volkskrant in de rubriek oproepen en mededelingen.
Onderzoekend spel naar andere als de gangbare ruimte voor kunst. Wie gaat hier iets mee doen en wat doet het met de betekenis. Vallen de toevallige plaatsing van tekst en beeld in elkaar?
Reactie kwam er van de krant zelf, de vpro, journalisten.
Veel later bood een verzamelaar, handelaar, ze via marktplaats te koop aan.